Ik zeg het steeds: bovenaan mijn lijstje staat dat ik wil weten wie die ruim 1900 mensen zijn die op In Beweging hebben gestemd. Ik heb al vroeg de afkorting ANNA meegekregen: “Altijd Navragen Nooit Aannemen”. Dus: ga niet voor een ander invullen. Ik wil weten waarom mensen op In Beweging hebben gestemd. Vanwege ons doel om progressieve partijen te verbinden? Omdat we de manier van politiek voeren in beweging willen krijgen? Omdat ze iemand van onze verkiezingslijst kennen? Vanwege het verkiezingsprogramma? Omdat we lokaal zijn? Omdat …?

Ik verbaas me steeds dat ik afwijzende reacties krijg als ik aangeef dat ik wil weten waarom mensen op ons hebben gestemd. Waarom wil je dat weten? Wat kan je met die info? Ik snap niet waarom partijen dat niét zouden willen weten. Ik wil weten wie mijn kiezers zijn. Die kiezers hebben verwachtingen. Maken we die waar? Gaan we goed? Simpelweg vanuit de gedachte: kiezers niet alleen vinden, kiezers ook binden. Dat doe je volgens mij door de kiezer te kennen. Niet alleen tijdens verkiezingstijd, juist daaromheen!

Dan de vraag: hoe kom ik daarachter? We kunnen er een ingewikkelde enquête op loslaten met een campagne en allerlei plannen van aanpak. We kunnen ook beginnen met het stellen van één vraag. En die vraag zo vaak mogelijk op zoveel mogelijk plekken stellen. Laat ik maar beginnen vanaf deze plek met dit blog! Bij deze:

“Beste kiezer die op In Beweging heeft gestemd: wat hoop je dat In Beweging voor elkaar krijgt?”

Ik hoop natuurlijk dat veel mensen reageren via mail (mariannehutten@politiekinbeweging.nl), whatsapp (06-41008824), social media, op straat, verjaardagen, etc. Ik kijk uit naar de reacties, dank alvast!

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

Ik maak me echt zorgen. Sinds begin november is de verkeerssituatie in Diepenheim aangepast. Sindsdien horen, lezen en ervaren we klachten. Of beter gezegd: zorgen om veiligheid. Het gevoel dat het wachten is op het eerste ongeluk. Mensen hebben ons aangesproken en we zijn zelf met omwonenden gaan praten. Het gaat vooral om de tegemoetkomende fietser. Je kan met de auto alleen door de wegblokkades slalommen door over de fietsstrook te gaan. Dat is eng voor de tegemoetkomende fietser. Word ik wel gezien? Wie wacht op wie? Het is de gewoonte om bij een veranderende verkeerssituatie een ‘gewenningsfase’ te hebben. Logisch, elke verandering vraagt om gewenning. Maar ten koste van wat?

En wat kan ik nu doen als raadslid? Ik maak me dus echt zorgen. Stel dat er een ongeluk gebeurt en ik heb als raadslid niet mijn best gedaan om deze situatie aan de kaak te stellen… Ik wil het liefst de geruststelling voelen dat de situatie wél veilig is. Als ik daarin niet gerustgesteld word, wil ik dat de verkeerssituatie per direct wordt aangepast. Hoe pak ik dat aan? Vooralsnog zet ik in op het vragenhalfuurtje in de gemeenteraadsvergadering. Dat is speciaal voor actuele onderwerpen. Maar bereik ik daarmee ook mijn doel? Het is een vragenhalfuurtje, geen debathalfuurtje. En bovendien: het gaat me niet om de vragen, het gaat om het doel. Ik spreek live, bel, mail en whatsapp met ambtenaren, wethouder, een aantal andere raadsleden en een aantal omwonenden. Ik kan ook de krant bellen. Ik kan het verzoek doen om dit onderwerp te agenderen. Via een motie?

Eigenlijk hoop ik gewoon dat ik heel snel gerustgesteld word. Ik hoop van harte dat tussen de tijd dat ik dit blog typ op maandagochtend en het verschijnen van het blog in het Hofweekblad er een geruststellende reactie is geweest. Misschien in de raadsvergadering van dinsdagavond of daaromheen. Met de hoop dat de verkeerssituatie aan de Goorseweg/Wilsonweg in Diepenheim weer veilig voelt! Vooral voor de tegemoetkomende fietser!

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

Ik weet niet waarom, maar tijdens mijn zwangerschapsverlof (officieel heet dat voor een raadslid een ‘tijdelijk ontslag’) kreeg ik in een gesprek regelmatig opeens de verbaasde vraag: “is het geen baan dan?” Nee, officieel is dit geen baan. En ik vroeg me daardoor af: hoeveel mensen denken nog meer dat raadswerk een baan is en wat denken mensen eigenlijk dat een raadslid krijgt? In dit blog daarom een feitelijk antwoord. Ik schrijf deze blog niet omdat ik een oordeel wil geven over de hoogte van de vergoeding, dat oordeel mag u zelf geven…

Het korte antwoord: ik krijg elke maand € 610,42. Wil je een toelichting? Zo ja, lees verder. Zo nee, sla deze alinea over en ga verder bij de volgende alinea.

Als raadslid krijg je geld. Maar dat heet geen salaris (want je hebt geen arbeidsovereenkomst). Dat geld heet een vergoeding. Je betaalt er wel belasting over. Het maandbedrag is een optelsom van meerdere bedragen: een vergoeding voor het raadswerk, fractievoorzitterschap, eventueel extra commissiewerk, onkostenvergoeding, vergoeding ziektekostenverzekering en een bijdrage in de kosten voor internet/telefoon. De hoogte van de vergoeding voor het raadswerk is afhankelijk van het aantal inwoners. Te beginnen bij bruto €1.081,- (tot 40.000 inwoners) tot maximaal €2.650,- (vanaf 375.000 inwoners). Hof van Twente heeft ruim 35.000 inwoners. Een raadslid hier krijgt dus het laagste, bruto € 1.081,-. Ik draag daarnaast elke maand €100,- af aan de partij (naar mijn weten dragen alle raadsleden in Hof van Twente een bedrag af aan hun partij).

Men gaat er vanuit dat een raadslid tussen de 16 en 20 uur per week kwijt is aan raadswerk. Dat zou in mijn situatie neerkomen op netto € 9,54 per uur (bij 16 uur) tot netto € 7,63 per uur (bij 20 uur). Nu mag u drie keer raden hoeveel uur raadswerk kost. Hint: mijn agenda is rijk gevuld met raadsvergaderingen, fractievergaderingen, overleggen, werkbezoeken, heel veel telefoontjes, leeswerk, etc. Ik hoor wel eens geluiden dat er luie raadsleden zijn, die er puur zitten voor het geld en er de kantjes er vanaf lopen. Ik heb tot nu toe de indruk dat dat niet geldt voor Hof van Twente. Ik zie een groep van 25 gemotiveerde raadsleden die hun uiterste best doen. En of dat een baan is? U mag zelf het antwoord geven…

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

Mijn zwangerschapsverlof is voorbij, ik ben weer aan de slag voor de politiek als fractievoorzitter voor In Beweging! Ik ben weer uit mijn bubbel van het zwangerschapsverlof. Want een bubbel, dat was het!

Inmiddels is mijn verlof twee weken voorbij en ik merk: we komen weer op stoom. Ik moet vooral weer even een weg vinden in een nieuw ritme. Ik ga liever op tijd naar bed met de gebroken nachten door de baby, dus in de avonden werk ik minder lang door. Of: wanneer ga ik bellen als de baby in principe elk moment op de achtergrond kan gaan huilen of dat er weer eens herrie is van de werkzaamheden thuis (wij zijn én het woonhuis én de boerderij tegelijk aan het verbouwen). Maar dat ritme komt wel. Ik zit alweer volop in de fractieoverleggen, ledenvergaderingen, moties, voorbereiding raadsvergadering en een agenda vol met werkbezoeken, overleggen en andere vergaderingen. Ik ga ook weer starten met mijn blogs over mijn verwondering over hoe politiek gaat en werkt, want ik heb gemerkt – ook tijdens mijn verlof – er blijven genoeg dingen om je over te verbazen! Zowel in negatieve, maar vooral ook in positieve zin! Ik zal mijn blogs gaan afwisselen met inhoudelijke stukken. Deze week staat weer de eerste raadsvergadering op de agenda met onder andere de jaarrekening en de bestuursrapportage. Kortom: we gaan er weer voor, ik heb er zin in!

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

Minder ik, meer wij. Dat is waar wij met In Beweging voor staan. Dankzij de 1912 stemmen die we hebben gekregen, mogen we in de praktijk gaan laten zien wat wij met zulke uitgangspunten bedoelen. Minder ik, meer wij. Dat is voor ons een belangrijk uitgangspunt. Dus niet: wij tegen zij. Wel: samen bereik je meer. Ook al kost dat soms meer tijd en energie. Het levert wel meer op. Zoals ook eerder gezegd: verkiezingsprogramma’s lijken veel op elkaar. Wij zijn niet zozeer tégen standpunten van de verschillende progressieve partijen. Sterker nog: we zijn juist voor. We willen vooral dat de krachten gebundeld worden. Dan bereik je meer.

De formatiepartijen zijn inmiddels bekend: CDA, VVD en Gemeente Belangen. Ze gaan aan de slag om de coalitie te vormen. In Beweging is niet voor een coalitie-akkoord, maar voor een raadsbreed raadsprogramma. Dat is een minder uitgewerkt document, maar wordt gesteund door alle partijen. Je krijgt daardoor meer debat in de raadszaal over het onderwerp met de kennis van dat moment. Volgens ons wordt daar een besluit alleen maar beter van. Onderzoek bij andere gemeenten die hier ervaring mee hebben, bevestigen dat. Ik heb al meerdere reacties gehoord dat ‘men’ niet voor een raadsprogramma is, maar wij blijven daar vanuit In Beweging wel voor pleiten.

Gaan de formatiepartijen dan weer voor het bekende ‘coalitieakkoord’? Krijgen we dan weer de sfeer van coalitie versus oppositie? Met daarbij een sfeer van wij tegen zij? Iemand zei deze week tegen mij: ‘In Beweging heeft de meeste stemmen gekregen van de oppositiepartijen. Jullie zijn nu oppositieleider!’. Tjie. Dat is wel de laatste gedachte hoe ik de uitslag van de verkiezingen heb opgevat. Het voelt voor mij meer als ‘we hebben samen 9 zetels, want de partijen waarvan ik hoop dat er veel meer samengewerkt wordt – zelfs wordt samengegaan – hebben samen 9 zetels’ (PvdA, SP, In Beweging en ja, ook D66). En nu zit ik opeens in de oppositie. Dat voelt alsof van mij verwacht wordt dat ik altijd tegen ben als het college met een voorstel komt. Wij tegen zij dus. Maar: een goed idee is een goed idee, laten we het voorstel dus op de inhoud bespreken. Dat klinkt toch heel logisch? Maar als ‘oppositie’ word je in een hoek gezet: ‘to oppose’, tegen zijn, de tegenpartij, de klagers, de irritante kritiekhebbenden. Die framing zet de extremen zo tegen elkaar. Dat is juist wat wij niét willen. Dat komt de sfeer niet ten goede. Soms zitten oplossingen in heel kleine dingen. Misschien wordt het tijd voor een simpele oplossing. Een andere naam voor ‘dé oppositie’. Misschien heeft u een suggestie?

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

Beste kapster van 21,

Ik weet je naam niet. Ik weet wel dat je 21 bent. En dat je in Goor woont. En ik weet dat mijn kappersbezoek en ons gesprek mij weer aan het denken heeft gezet. Terwijl ik geknipt word, vraag ik je of je gaat stemmen. ‘Nee’. Je bent even stil en vervolgt: ‘ik heb er zó niks mee’. Je bent weer even stil en vervolgt zelf: ‘Ja sorry, wel slecht hè, eigenlijk moet iedereen stemmen, maar ik zou niet weten op wie’. Je maakt me nieuwsgierig. ‘Kijk, ik vind het bijvoorbeeld wel belangrijk dat iedereen gewoon z’n energierekening kan betalen; het is toch erg dat mensen nu gewoon de verwarming uitzetten, omdat ze het anders niet kunnen betalen. Ik ben alleen, ik heb geen kinderen, geen huisdieren waar ik voor moet zorgen. Ik kan het wel betalen, maar andere mensen…’ En je vertelt maar door. ‘Ik ben echt niet op mijn mondje gevallen, hoor. Ik heb echt wel heel erg een mening. Neem bijvoorbeeld mijn oom. Die is volledig afgekeurd, maar hij doet zo ongelooflijk veel vrijwilligerswerk. Dat vind ik echt knap en goed’. En zo komen heel ongemerkt heel veel politieke thema’s voorbij.

Met de nieuwe schaar prik je in je vinger. Je haalt een pleister, komt terug en zegt iets heel simpels, maar wel treffends: ‘als ik dat nou allemaal belangrijk vind, op wie moet ik dan stemmen? Geen idee!’. Tja, goede vraag. Alle partijen willen betaalbare energierekeningen, mensen die vol kunnen meedoen in de maatschappij, betaalbare starterswoningen, etc. Dat is juist het hele punt van onze partij, In Beweging. We willen samengaan met partijen, het voor de kiezer overzichtelijker maken. En nu je het zo zegt, realiseer ik me: stemwijzers werken andersom. Je krijgt stellingen en op basis van jouw antwoorden, komt er een uitslag uit. Maar eigenlijk wil je tegen een stemwijzer zeggen: ik wil dit thema prioriteit geven, welke partij doet dat ook?

Het gesprek gaat door en inmiddels hebben we het uitgebreid over wat er (niet) te doen is voor jongeren in Goor. En inmiddels ben jij niet de enige die zich in het gesprek heeft gemengd. De hele kapperszaak vult elkaar aan! Ik hoor dingen die ik nog niet wist. Ik luister, ik spons, ik sla op. Uit jezelf zou je niet afkomen op een uitnodiging over politieke thema’s. Maar toch, ik vraag je of je wel zou komen als ik bij 50 willekeurige adressen een uitnodiging in de bus zou doen. ‘Ja, ik denk het wel. Toch wel’.

Afgelopen dinsdag is het participatiebeleid in de gemeente besproken. Een beladen woord waar wat mij betreft gewoon inwonersbetrokkenheid mee wordt bedoeld. Mensen uitnodigen is niet genoeg. Het gaat een stap verder. Als we mensen willen spreken, moeten we naar ze toe. Op onverwachte manieren dan de standaard bijeenkomsten. Dan hoor je écht waardevolle dingen. Zoals hier, bij de kapper. Een uitdaging die ik graag aan ga.

Beste kapster van 21 uit Goor: bedankt voor je inbreng. Ik hoop dat je toch gaat stemmen! Jouw mening doet er toe!

Marianne Hutten
Lijsttrekker In Beweging

Ik kijk huilend met het journaal mee. Niet te bevatten wat er in Oekraïne gebeurt.

Wat kan ik doen? We melden onze stacaravan aan als opvangadres, ik verzamel spullen in huis die op de lijst van Twente voor Oekraïne staan en geef die mee aan de vrachtwagen van Mercom, ik doneer geld aan giro555, de huidige raadsleden zijn bij elkaar gekomen om een gezamenlijke steunverklaring op te stellen om het medeleven en de vriendschapsband met Kiev-Pechersk te benadrukken (voor deze situatie mocht ik aanschuiven bij dat overleg). Maar verder…? Ik wil laten zien dat ik meeleef, dat ze weten dat we betrokken zijn…

En de gemeenteraadsverkiezingen? Het voelt ongepast om campagne te voeren. Wat maak ik me hier druk om relatief kleine dingen als je daar zomaar moet vluchten! Als je je onveilig voelt. Als je gezin zich opsplitst. Als je alles achter laat. Maar als ik ga treuren in een hoekje… Daar hebben ze ook niks aan. Ik bedenk me: eigenlijk is campagne voeren misschien wel juíst heel waardevol! Niet voor mij, niet voor mijn partij. Wél vooral campagne om te gaan stemmen. Wij hebben een stemrecht, in Oekraïne wordt een aanval gedaan op de democratie. Juist door hier te stemmen, kan je laten zien dat je trots en dankbaar bent dat wij dat wél mogen!

Ik spreek mensen op straat aan – bewust zonder mijn In Beweging-jas – met de simpele vraag: gaat u stemmen? Ik weet het wel, maar ik schrik toch van de reacties. Het merendeel zegt nee. De redenen? ‘Ik heb er niks aan’, ‘ze doen toch niet wat ze beloven’, ‘ze zitten er alleen maar voor hun eigenbelang’ of: ‘ik heb er niks mee’. Ik snap het wel en ik baal ervan dat dat het beeld van de lokale politiek is, maar alsjeblieft! Besef! Wij hebben stemrecht! Wees daar trots op! Stem desnoods blanco. Maak er gebruik van! 14/15/16 maart. Alsjeblieft. Ga naar die stembus…

Marianne Hutten
Lijsttrekker In Beweging

Iemand uit Groningen die hier al jaren woont, vertelde mij eens: ‘Groningers zijn te eerlijk om aardig te zijn. Twentenaren zijn te aardig om eerlijk te zijn’.

Zo. Dat is even een doordenker. Herkent u het? Ik voelde me wel aangesproken door die uitspraak. Ik herken dat wel! Ik ben iemand die liever om de hete brij heen draait, want stel je voor dat die ander mij anders niet meer aardig vindt. En dan… ja, wat dan eigenlijk? Die ander wil vast nooit meer met me praten. Ik mag vast nooit meer langskomen. Die ander gaat minstens de hele wereld vertellen hoe verschrikkelijk ik ben. Einde vriendschap. Einde goede werkrelatie. Einde… Als ik het nu hardop uitschrijf, klinkt dat niet heel realistisch. Maar mijn gevoel heeft er nog wat moeite mee om dat los te laten.

In mijn werk heb ik het in die zin voor mezelf altijd makkelijk gehouden. Ik ben nooit eindverantwoordelijk geweest. Ik ben vooral altijd de uitvoerder van plannen geweest en ik denk mee vanaf de zijlijn. Best een comfortabele, veilige positie.

Sinds ik in de politiek actief ben, merk ik opeens: oei, ik kán niet om de hete brij heen draaien. Tenminste, eerst voelde dat als ‘oei’. Nu voelt het als ‘interessant!’. Ik wil, moet en mag nu zeggen wat ik écht vind. Voor mij eerlijk gezegd een ontdekking. Simpel voorbeeldje. Ik gebruik normaal zinnen als: ‘ik denk dat het misschien wel goed zou zijn als iemand eventueel een keer de rol op zich zou nemen om …’. Dat is best een lange zin voor de eerlijke vraag: ‘ik vind je fantastisch voor die rol, wil jij dat doen?’. Dit gebeurde overigens letterlijk bij iemand voor de kieslijst van In Beweging. Ik had een interessant, lang telefoongesprek gehad. Ik hing op. En dacht: wat loop ik nou om de hete brij heen te draaien? Ik hoop dat die persoon zelf tot een goede conclusie komt, maar waarom zeg ik niet gewoon wat ik écht vind/wil? Dus ik heb de telefoon meteen weer gepakt: ‘ja sorry, was ik weer! Ik vind je fantastisch voor die rol, wil jij dat doen?’. Stuk duidelijker! In mijn beleving wordt in de huidige politiek volgens mij ook veel om de ‘hete brij’ heen gedraaid. Ik wil dat niet, ik wil daar niet aan mee doen. Bij In Beweging heb ik tot nu toe niet één keer het idee gehad dat ik dat hoef te doen. Houden zo!

Het alarmbelletje staat bij mij nu aan. Draai ik om de hete brij heen? Soms weet ik ook niet meteen wat ik ergens van vind. Ook prima. Maar draai daar niet om heen. Gek eigenlijk: bij een ander waardeer ik het juist als iemand eerlijk, direct en duidelijk is. Dus waarom is dat voor mezelf dan een drempel? Als je het maar respectvol zegt. Oefening baart kunst! En dat lukt het snelst als mensen je daarbij helpen, dus bij deze: heb je het idee dat ik om de hete brij heen draai? Zeg dat en weet: ik ben aan het oefenen!

Marianne Hutten
Lijsttrekker In Beweging

Of ik de lijsttrekker wil zijn van In Beweging. Pardon?! Lijsttrekker? Dan moet je toch alle dossiers uit je hoofd kennen, perfect kunnen debatteren en minstens dertigduizend kilo aan politieke ervaring in je rugzak hebben? Ik heb gezegd dat ik me graag voor de lokale politiek wil inzetten. Dit is wel meteen de extreme versie. Dit is niet echt iets wat op mijn ambitielijstje stond! Laat staan waar ik mezelf geschikt voor vind…

Maar ik ging toch nadenken… wat vind ik het profiel van een goede lijsttrekker? Is dat iemand met perfecte dossierkennis en die elk feitje zo kan oplepelen of iemand die deskundigen om zich heen verzamelt, daarmee meer mensen betrekt en af en toe eerlijk zegt ‘sorry, dit weet ik even niet’? Dat eerste klinkt goed, maar dat tweede voelt voor mij beter en oprecht.

Is dat iemand die perfect kan debatteren, die de ander zo de hoek in lult? Of is dat iemand die open luistert, open de gesprekken in gaat en uiteindelijk tot een afgewogen standpunt komt? Dat eerste klinkt goed, maar dat tweede voelt voor mij beter en oprecht.

Is dat iemand die gepokt en gemazeld weet hoe de hazen lopen in het politieke landschap en de politieke spelletjes beheerst en dat inzet? Of iemand die er open in stapt? Met de instelling niet mee te willen doen aan spelletjes en ‘zo gaat politiek nou eenmaal’? Iemand die weet dat er ‘dolken in de rug worden gestoken’, maar geen zin heeft om modder terug te gooien. Liever de energie stopt om het over de inhoud te hebben. Dat eerste klinkt goed, maar het tweede voelt voor mij beter en oprecht.

Blijkbaar hebben de leden van In Beweging het vertrouwen in dat ‘tweede’. Daar kan ik achter staan! En dan geven de leden het vertrouwen aan mij door mij te kiezen als hun lijsttrekker. Dat geeft een gevoel van verantwoordelijkheid en maakt dat ik mijn uiterste best doe: voor verbindende politiek!

Marianne Hutten
Lijsttrekker In Beweging