Ik stop ermee. Als raadslid. Ben er wel klaar mee. Nee hoor, dat is het absoluut niet. Ik ben pas net begonnen. Maar ik stop wel als raadslid. Tenminste, tijdelijk. Ik ga met zwangerschapsverlof (16 juli ben ik uitgerekend). Ik kom dus ook snel weer terug! Ik stop tijdens mijn zwangerschapsverlof met deze blogs over hoe ik de ‘wondere wereld van politiek ervaar’, een tijdelijke stop. In deze blog een korte terugblik…
Ik krijg regelmatig de vraag: “Hoe bevalt het? De politiek? Vind je het leuk?” Tja, ik weet niet of ‘leuk’ het goede woord is. Ik vind het vooral interessant en leerzaam. En ik ben eerlijk gezegd ook zoekende. Wat hoort? Wat kan? Wat mag? Wat wordt van mij door wie verwacht? Hoe maak ik dingen waar? Wat ik sowieso heb gemerkt: het is heel makkelijk om alleen te reageren, je te laten leiden door de raadsagenda – zowel van de vergaderingen als de vele uitnodigingen die wij krijgen voor excursies, lezingen, webinars en masterclasses. Maar als je iets in beweging wilt krijgen, is dat niet genoeg. Dan zul je ook een pro-actieve houding moeten hebben. En dat begint met simpelweg een telefoontje doen, oprechte belangstelling tonen.
En dan een woord aan u, als lezer van dit blog. Ik waardeer het zeer dat mensen reageren op mijn blogs. De één vindt het herkenbaar, de ander heeft aanvullende ideeën en weer een ander vraagt wanneer ik over inhoudelijke standpunten ga schrijven. Over dat laatste: daar is dit blog niet voor bedoeld. Daar gebruiken we andere manieren voor. Met dit blog wil ik vooral mezelf scherp houden wat ik belangrijk vind hoe je je in de politiek opstelt. En de kiezer kan me onder andere door deze blogs aanspreken op de manier waarop ik politiek voer. Voor dat scherp houden heb je volgens mij verwondering nodig. Als ik die verwondering niet opschrijf, word ik vanzelf meegezogen in ‘hoe het nou eenmaal gaat’. Dat geldt voor van alles: van procedures tot kennis, van jargon tot overlegsystemen en regels. En dat wil ik dus niet. Deze blogs zijn dus bijna een soort reminders van hoe ik het wél wil doen.
In gesprekken met mensen – vooral in het begin, aan de gemeentelijke en politieke kant – kreeg ik regelmatig een verbaasde of verontwaardigde blik als ik op een bepaalde werkwijze reageer met: ‘maar zo wil ik het niet doen’. De eerste reactie terug is dan vaak een variant op ‘maar zo gaat politiek nou eenmaal’, ‘dat hoort erbij’, ‘dat maakt politiek nou juist leuk’ of ‘het is en blijft wel politiek’. Mijn reactie is dan nogmaals: ‘maar daar wil ik dus niet aan meedoen, want dan verandert er nooit wat’. Daarna volgt de 2e reactie: een zucht en een blik van ‘jaja, droom maar lekker verder in jouw idealistische wereldje’. Inmiddels zijn de reacties niet altijd meer zo en is zelfs de eerste reactie soms al anders. Niet: ‘Maar Marianne, zo hoort dat’. Wel: ‘Oh nee, daar doe jij niet aan’. Ik hoef het niet eens meer te vertellen. Begint men te weten waar ik voor sta? Misschien heb ik al een paar keer kunnen laten zien wat ik steeds roep? In ieder geval: mooi dat het wordt herkend! En daar gaan we gewoon mee verder! Ik ga nu dus even weg uit de ‘wondere wereld van politiek’. Ik ga aftellen naar een heel ander wonder. Mijn zwangerschapsverlof is begonnen! Tot snel!
Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging