Ik ga terug naar eind 2021. De gemeenteraadsverkiezingen komen eraan. Ik kan het me nog goed herinneren. Ik had een afspraak met iemand. Ik had – zoals gewoonlijk – een heel lijstje gemaakt van agendapunten. Ik vroeg aan hem of hij ook agendapunten had. “Ja”, antwoordde hij lachend. “Ik heb drie agendapunten: jou uit de politiek praten, jou uit de politiek praten en jou uit de politiek praten”. Hij zei het met een glimlach. Ik gaf een glimlach terug. Allebei wisten we al dat mijn besluit was genomen. Ik zou een poging gaan doen om actief te worden in de lokale politiek.
Volgens mij hebben we nooit helemaal uitgesproken waarom hij dat zei. Ik heb het toen opgevat als een compliment dat ik mijn huidige werk goed deed en ik heb het opgevat als oprechte zorg of ik inde lokale politiek wel tot mijn recht zou komen. Hij wist: geef deze Marianne een paar kaders en vertrouwen, dan staat ze volledig in haar kracht en gaat ze haar uiterste best doen om haar werk waar te maken. Hij was degene die mij altijd vertelde dat mensen het beleid maken. Letterlijk, maar vooral figuurlijk. De wereld is niet maakbaar. Je kan op papier zetten wat je wilt, maar het zijn vooral de mensen die het beleid uitvoeren, die bepalen of dat beleid een succes gaat worden.
Die ‘iemand’ in bovenstaand voorbeeld is onze wethouder Wim Meulenkamp. Jaren heb ik voor hem gewerkt voor allerlei duurzaamheidsprojecten. Door hem leerde ik hoe kort de lijntjes in dit gemeentehuis zijn, hoe leuk het eigenlijk is om voor een gemeente te werken en wat me vooral opviel: hoe hij élke dag vol nieuwe plannen en ideeën en met dezelfde hoeveelheid energie het gemeentehuis binnenstapte met als simpel doel: de gemeente nóg beter en mooier maken. Ik was het vaak wel, maar niet altijd met hem eens hóe dat te doen, maar die drive maakte dat ik veel respect voor hem heb gekregen.
Ik spoel door naar dit jaar, naar begin september. De landelijke verkiezingen staan voor de deur. Er wordt bekend gemaakt dat Wim Meulenkamp op plek 21 staat van de kieslijst van de VVD. Het eerste wat ik dacht was: “Ik heb drie agendapunten voor hem: hem uit de landelijke politiek praten, hem uit de landelijke politiek praten, hem uit de landelijke politiek praten”. Maar natuurlijk, dat besluit is allang genomen. Wim Meulenkamp ademt Hof van Twente; hij was hier toch nog niet klaar?! En Den-Haag: komt hij daar volledig in zijn kracht? Wim Meulenkamp is toch een doener?! Hij raakt toch gefrustreerd als er teveel gepraat wordt? Hij wil aan de slag! Mijn beeld van de Tweede Kamer is dat je daar een hele lange adem moet hebben om niet alleen mee te praten, maar ook iets voor elkaar te krijgen. Tegelijk: hij heeft hier natuurlijk goed over nagedacht en ik gun hem zijn carrière. Ik wens Wim Meulenkamp het allerbeste. En Wim, ook al ben ik het niet altijd met je eens, maar mocht de VVD dusdanig veel stemmen krijgen dat je inderdaad naar de Tweede Kamer gaat: veel succes daar in Den-Haag! En vooral: dank voor je inzet! En blijf je toch hier, dan geldt het zelfde: dank voor je inzet!
Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging