Recent ben ik bij meerdere interessante avonden geweest. Zo is de gemeenteraad bijgepraat door de stadsbank over schuldenproblematiek en afgelopen week was ook de bijeenkomst voor iedereen in Hof van Twente die mee wil praten over het opstellen van de lokale inclusie agenda. Bij beide onderwerpen ben ik met een dubbel gevoel naar huis gegaan. Aan de ene kant: wat gebeurt er veel en wat een betrokken mensen! Aan de andere kant: wat is er nog een wereld te winnen! Ik bedoel het niet negatief in de zin dat er niks gebeurt en dat er niet hard gewerkt zou worden. Ik bedoel het wel in de zin dat er nog veel onderdelen zijn waar we nog niet bewust van zijn.
De directeur van de stadsbank vertelde over iemand die aangaf zich dusdanig geholpen te voelen door de stadsbank dat diegene weer durfde te dromen. Meerderen bij de avond over lokale inclusie vertelden hoeveel energie er elke dag gaat zitten in hun beperking. Mogelijk energiegemis door de beperking zelf wat je dwingt tot het maken van keuzes voor die dag, maar ook de energie die het vraagt om voorzieningen te regelen, papierwerk te doen, dingen uit te zoeken en zich daarbij soms ook een zeur te voelen terwijl je eigenlijk alleen maar voor jezelf opkomt om zo zelfstandig mogelijk te leven, eigen regie te houden. Iets wat voor veel mensen vanzelfsprekend is. Dat kost ze allemaal energie! Dan kom ik terug bij de stadsbank. Het durven dromen waar de stadsbank het over had, het gevoel dat je vooruit gaat, ook al is het doel misschien nog ver weg, maar er is een punt waar je op kunt richten. Het gevoel dat je perspectief hebt. Dat geeft juist energie! Wat kunnen wij daar aan bijdragen?
Het streven van de gemeente is dat iedereen mee doet. Dat iedereen mee mág doen, mee kán doen en zich daar ook voor uitgenodigd voelt. Dat is een goed streven en daar is nog veel werk in te doen! Ik zeg niet dat het makkelijk is. Sterker nog: het is een pittige en vooral oneindige klus. Er zullen altijd voorbeelden blijven oppoppen waar nog niet eerder aan gedacht is. Dat kan meestal opgelost worden met maatwerk. Onze oproep is om die voorbeelden bij de eerstvolgende mogelijkheid op te nemen in beleid. Dan voelen mensen zich geen maatwerk. Dan voelen ze zich iemand waar aan is gedacht. Ook dat geeft energie.
De onderwerpen waar ik dit blog mee begon zijn breed, maar de overlap is groot, zoals energie, het gevoel dat jouw inbreng gewaardeerd wordt, zelfregie en vooral: het gevoel van perspectief en durven dromen. De gemeente kan niet alles tegelijk aanpakken. Het is mooi dat de brede, lokale inclusie agenda er komt. Nog mooier is dat nu al gezegd is dat de verwachting is dat er al snel weer een aangepaste versie komt en daarna weer. Niet omdat de lokale inclusie agenda niet goed zou zijn, wel omdat er continu geleerd wordt van de praktijk. Blijf dus vooral van u laten horen! Wij als politieke partij kunnen ook niet alles tegelijk aanpakken. Daarom is goed om focus te hebben. Mijn focus binnen dit onderwerp is eerst mobiliteit. En elke ‘maatwerksituatie’ telt. Wie weet gaat het (ooit) wel over jou…
Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging