Iemand uit Groningen die hier al jaren woont, vertelde mij eens: ‘Groningers zijn te eerlijk om aardig te zijn. Twentenaren zijn te aardig om eerlijk te zijn’.

Zo. Dat is even een doordenker. Herkent u het? Ik voelde me wel aangesproken door die uitspraak. Ik herken dat wel! Ik ben iemand die liever om de hete brij heen draait, want stel je voor dat die ander mij anders niet meer aardig vindt. En dan… ja, wat dan eigenlijk? Die ander wil vast nooit meer met me praten. Ik mag vast nooit meer langskomen. Die ander gaat minstens de hele wereld vertellen hoe verschrikkelijk ik ben. Einde vriendschap. Einde goede werkrelatie. Einde… Als ik het nu hardop uitschrijf, klinkt dat niet heel realistisch. Maar mijn gevoel heeft er nog wat moeite mee om dat los te laten.

In mijn werk heb ik het in die zin voor mezelf altijd makkelijk gehouden. Ik ben nooit eindverantwoordelijk geweest. Ik ben vooral altijd de uitvoerder van plannen geweest en ik denk mee vanaf de zijlijn. Best een comfortabele, veilige positie.

Sinds ik in de politiek actief ben, merk ik opeens: oei, ik kán niet om de hete brij heen draaien. Tenminste, eerst voelde dat als ‘oei’. Nu voelt het als ‘interessant!’. Ik wil, moet en mag nu zeggen wat ik écht vind. Voor mij eerlijk gezegd een ontdekking. Simpel voorbeeldje. Ik gebruik normaal zinnen als: ‘ik denk dat het misschien wel goed zou zijn als iemand eventueel een keer de rol op zich zou nemen om …’. Dat is best een lange zin voor de eerlijke vraag: ‘ik vind je fantastisch voor die rol, wil jij dat doen?’. Dit gebeurde overigens letterlijk bij iemand voor de kieslijst van In Beweging. Ik had een interessant, lang telefoongesprek gehad. Ik hing op. En dacht: wat loop ik nou om de hete brij heen te draaien? Ik hoop dat die persoon zelf tot een goede conclusie komt, maar waarom zeg ik niet gewoon wat ik écht vind/wil? Dus ik heb de telefoon meteen weer gepakt: ‘ja sorry, was ik weer! Ik vind je fantastisch voor die rol, wil jij dat doen?’. Stuk duidelijker! In mijn beleving wordt in de huidige politiek volgens mij ook veel om de ‘hete brij’ heen gedraaid. Ik wil dat niet, ik wil daar niet aan mee doen. Bij In Beweging heb ik tot nu toe niet één keer het idee gehad dat ik dat hoef te doen. Houden zo!

Het alarmbelletje staat bij mij nu aan. Draai ik om de hete brij heen? Soms weet ik ook niet meteen wat ik ergens van vind. Ook prima. Maar draai daar niet om heen. Gek eigenlijk: bij een ander waardeer ik het juist als iemand eerlijk, direct en duidelijk is. Dus waarom is dat voor mezelf dan een drempel? Als je het maar respectvol zegt. Oefening baart kunst! En dat lukt het snelst als mensen je daarbij helpen, dus bij deze: heb je het idee dat ik om de hete brij heen draai? Zeg dat en weet: ik ben aan het oefenen!

Marianne Hutten
Lijsttrekker In Beweging

Of ik de lijsttrekker wil zijn van In Beweging. Pardon?! Lijsttrekker? Dan moet je toch alle dossiers uit je hoofd kennen, perfect kunnen debatteren en minstens dertigduizend kilo aan politieke ervaring in je rugzak hebben? Ik heb gezegd dat ik me graag voor de lokale politiek wil inzetten. Dit is wel meteen de extreme versie. Dit is niet echt iets wat op mijn ambitielijstje stond! Laat staan waar ik mezelf geschikt voor vind…

Maar ik ging toch nadenken… wat vind ik het profiel van een goede lijsttrekker? Is dat iemand met perfecte dossierkennis en die elk feitje zo kan oplepelen of iemand die deskundigen om zich heen verzamelt, daarmee meer mensen betrekt en af en toe eerlijk zegt ‘sorry, dit weet ik even niet’? Dat eerste klinkt goed, maar dat tweede voelt voor mij beter en oprecht.

Is dat iemand die perfect kan debatteren, die de ander zo de hoek in lult? Of is dat iemand die open luistert, open de gesprekken in gaat en uiteindelijk tot een afgewogen standpunt komt? Dat eerste klinkt goed, maar dat tweede voelt voor mij beter en oprecht.

Is dat iemand die gepokt en gemazeld weet hoe de hazen lopen in het politieke landschap en de politieke spelletjes beheerst en dat inzet? Of iemand die er open in stapt? Met de instelling niet mee te willen doen aan spelletjes en ‘zo gaat politiek nou eenmaal’? Iemand die weet dat er ‘dolken in de rug worden gestoken’, maar geen zin heeft om modder terug te gooien. Liever de energie stopt om het over de inhoud te hebben. Dat eerste klinkt goed, maar het tweede voelt voor mij beter en oprecht.

Blijkbaar hebben de leden van In Beweging het vertrouwen in dat ‘tweede’. Daar kan ik achter staan! En dan geven de leden het vertrouwen aan mij door mij te kiezen als hun lijsttrekker. Dat geeft een gevoel van verantwoordelijkheid en maakt dat ik mijn uiterste best doe: voor verbindende politiek!

Marianne Hutten
Lijsttrekker In Beweging

Bijna vier jaar geleden nu.

Ik mag gaan stemmen. Stemwijzer ingevuld. Verkiezingskrant ingevuld. Maar geen stap verder. Wat lijken de standpunten van de partijen veel op elkaar! Waarom werken die niet gewoon samen? Waarom wordt er zoveel energie gestopt in je proberen te onderscheiden van de ander? De overeenkomsten zijn toch veel groter dan de verschillen? Sterker nog: waarschijnlijk wordt er soms binnen een partij meer verschillend over standpunten gedacht dan tússen partijen. Die stelling durf ik wel aan. En toch: iedereen lijkt over elkaar heen te buitelen om te laten zien waarom je beter bent dan de ander. Kan die tijd en energie niet gestopt worden in gezamenlijk dossiers oppakken? Ik nam me voor: over 4 jaar zit ik óf achter het stembureau óf ik heb me verkiesbaar gesteld.

Een jaar geleden kwam die vraag bij me op: als ik daar iets mee wil, moet ik daar op tijd over nadenken… En precies toen kreeg ik een telefoontje. Of ik meer verbinding tussen de progressieve partijen zou willen. En ik of ik daar over mee wilde denken. En daar zat ik dan. Met een groeiende groep mensen die het anders wil. Mensen die niet tegen de standpunten van de progressieve partijen zijn. Mensen die juist de krachten willen bundelen in één overkoepelende partij. Het klinkt zo logisch. Toch? Meer impact en duidelijker voor de kiezer.

Ik heb nu ruim een jaar achter de rug van gesprekken. Heel veel gesprekken. Veel energiegevende en eerlijk gezegd ook energievretende gesprekken. Ik wil zo graag boven het eigenbelang kijken van jezelf en van de partij. We willen toch allemaal een nóg betere Hof van Twente? Zullen we dan samenwerken in plaats van elkaar de tent uit vechten? Er gaan nog heel veel gesprekken volgen. Verbindende politiek is een werkwoord. Verbindende politiek is geen resultaat, geen eindstation. Een stem op In Beweging is een stem voor verbindende politiek. Een stem die simpelweg laat weten: laten we niet meedoen aan dat partijgedoe, laten we wel krachten bundelen.

Op wie ik vier jaar geleden uiteindelijk heb gestemd? Iemand die in mijn ogen constructief en oprecht is. Iemand die mij als kiezer het gevoel geeft – ongeacht zijn/haar partij – Hof van Twente nóg beter te willen maken!

Marianne Hutten
Lijsttrekker In Beweging