Weet u wat een griffier is? Wat een griffier doet? Wie er in het college van B&W zitten? Hoeveel raadsleden er eigenlijk zijn in Hof van Twente? Bent u wel eens in de raadzaal geweest? Als ik die vragen stel aan zomaar wat mensen, krijg ik meestal een vragende blik en een ‘geen idee eigenlijk’.

Inmiddels is bij ons het raadsinwerkprogramma begonnen. We krijgen masterclasses op thema’s, rondleiding door het gemeentehuis, we hebben zojuist een tweedaagse met de gehele gemeenteraad gehad en de mailbox stroomt vol met uitnodigingen voor allerlei interessante lezingen en bijeenkomsten. Afkortingen en termen vliegen rond: van de P&C-cyclus tot de WABO, van de VRT tot het A&O Fonds Gemeenten, van de LTA tot de auditcommissie, van seniorenconvent tot … Zomaar een greep uit wat termen. Als ik dan terugdenk aan mijn eerste vragen (zoals: hoeveel raadsleden heeft Hof van Twente?) en dat daar het antwoord al ‘geen idee’ op is, dan is het niet zo gek dat als we met zulke termen strooien, geen mens het nog kan volgen en dus afhaakt. Althans, dat is mijn redenering. Ik probeer er daarom extra op te letten dat als ik zelf nieuwe dingen leer in de politiek (termen, afkortingen, processen) en die eigen heb gemaakt, ik niet mag verwachten dat iedereen die weet en per ongeluk dus zelf ook in afkortingen en procestermen ga praten. Elke keer probeer ik mezelf de vraag te stellen: hoe was dat voor mij als kiezer?

Afgelopen weekend had ik weer zo’n besefmoment dat ik als kiezer toch echt een ander beeld had bij een bepaalde gang van zaken in vergelijking met hoe het werkelijk zit. Heeft u wel eens een raadsvergadering gevolgd? Ik wel. Bij voorkeur digitaal (ondertussen met een zak chips erbij en de afwas doen). Ik hoor en zie raadsleden dan in 1e en 2e termijnrondes vragen stellen aan de wethouders die vervolgens wel of niet duidelijke antwoorden geven en daarna wordt er wel of niet een besluit genomen. Zo gaat dat blijkbaar. Heb ik dan maar aangenomen. Maar zo is het niet. Weet ik nu. Dat is een keuze van de raad.

De gemeenteraad is het hoogste orgaan van de gemeente. Het debat zou niet tussen raadsleden en wethouders moeten zijn, maar tussen de raadsleden. Als er vragen aan de wethouders zijn, kan je die ook vooraf stellen. Als gehele raad hebben we nu uitgesproken dat we het debat tússen de raadsleden willen bevorderen. Daarom is nu de afspraak gemaakt om de wethouders buiten de kring van de raadsleden te zetten. Letterlijk. Ze zijn er wel, maar buiten de kring. Als er toch vragen blijken te zijn, kunnen ze die beantwoorden, maar het gaat om het debat tússen de raadsleden. De simpele vraag aan een ander raadslid ‘hoe ben je tot jouw standpunt gekomen?’ komt dan veel meer tot zijn recht. Ik ben heel benieuwd hoe dit gaat werken! Ik zou zeggen: kijk maar eens mee met de volgende raadsvergadering (live in de raadzaal zelf of via de website van de gemeente) en oordeel zelf. Kunt u meteen zien hoeveel gemeenteraadsleden Hof van Twente eigenlijk heeft…

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

Dat was ‘m dan. Onze eerste raadsvergadering. Een bijzondere, want het was een extra raadsvergadering. Aangevraagd door PvdA en D’66 (aan beide dank!). Helaas konden wij het als In Beweging nog niet zelf aanvragen omdat wij op dat moment nog niet officieel waren geïnstalleerd. De reden voor deze raadsvergadering was heel simpel: laten we met z’n allen de verkiezingsuitslag bespreken (in plaats van partij per partij met elkaar). Wat heeft de kiezer wat ons betreft duidelijk gemaakt met zijn/haar stemgedrag? Het was nu een beetje ‘mosterd na de maaltijd’ (maar eerder kon het dus niet). De partijen CDA, VVD en GemeenteBelangen hebben immers al aangegeven met elkaar de coalitie te willen vormen. Daarom was ons voorstel in de vergadering: zullen we nu alvast afspreken dat we bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen informeel met alle nieuwe raadsleden bij elkaar gaan zitten – meteen de zaterdag ná de verkiezingen? Een aantal andere gemeenten doen dit al. Niet iedereen was het daar over eens. Wel is er een soort intentie uitgesproken en zullen wij hier ruim voor de volgende verkiezingen op terugkomen om dit alsnog met elkaar af te spreken. Wij denken dat het goed is om te doen voor kiezer én de nieuwe raadsleden.

Naast het gesprek over het aantal zetels per partij en wat dat duidelijk maakt, is meermalen het lage opkomstpercentage van 56,6% (het laagste percentage sinds de gemeente Hof van Twente bestaat!) genoemd. Wat zegt dat? Wat kunnen we hiermee? Interesseert de mensen de politiek niet? Zijn ze teleurgesteld? Hebben ze geen idee op wie/welke partij te stemmen? Welke reden dan ook, ik wil daarmee aan de slag! Ik hoop dat ‘frisse politiek’ daarbij kan helpen. Een term die – zoals ik inmiddels heb gemerkt – bij sommige mensen oproept dat de politiek nu ‘onfris’ zou zijn. Dat heb ik niet gezegd en nooit zo bedoeld. We wonen in een mooie Hof van Twente, een gemeente waar we trots op mogen zijn. Een gemeente die ik nóg mooier wil maken en waar ik nóg trotser op wil zijn! En daar heb ik de inbreng van zoveel mogelijk kiezers voor nodig. Zoals eerder aangegeven in mijn blog over het bezoek aan de kapster: er zijn zóveel mensen die interessante en relevante meningen en ideeën hebben, maar: dat niet realiseren of dat niet laten weten omdat ze denken dat hun mening niet gevraagd wordt of omdat voor hun de drempel hoog is om die mening te laten weten? Zo zonde! Want, zoals iemand tegen me zei: bescheiden mensen hebben ook een mening!

Elk raadslid heeft een mooi, dik boek gekregen over het raadslidmaatschap. Daarin komt een interessant stuk terug hoe je je zelf als raadslid ziet: als doorgeefluik van meningen van de kiezer of als vertegenwoordiger? Ik ben daarin veranderd. Vroeger dacht ik meer als vertegenwoordiger: ik heb niet voor niks voor Pietje of Jantje gekozen, laat hun nu namens mij het werk maar doen! Nu denk ik toch meer als doorgeefluik: het vraagt meer, maar het levert zoveel meer op als je samen aan de gemeente werkt waar je zelf woont! Als je je medeverantwoordelijk voelt, het idee hebt dat jouw inbreng als inwoner ertoe doet. Participatie (laten we het deelnemen of inwonersbetrokkenheid noemen) is niet voor niets een erg groot onderdeel van de Omgevingswet die er aan zit te komen. Ik kijk nu al uit naar de bespreking van ons participatiebeleid in de gemeenteraad. En ondertussen? Vooral doen en leren – van en met elkaar! 

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

Minder ik, meer wij. Dat is waar wij met In Beweging voor staan. Dankzij de 1912 stemmen die we hebben gekregen, mogen we in de praktijk gaan laten zien wat wij met zulke uitgangspunten bedoelen. Minder ik, meer wij. Dat is voor ons een belangrijk uitgangspunt. Dus niet: wij tegen zij. Wel: samen bereik je meer. Ook al kost dat soms meer tijd en energie. Het levert wel meer op. Zoals ook eerder gezegd: verkiezingsprogramma’s lijken veel op elkaar. Wij zijn niet zozeer tégen standpunten van de verschillende progressieve partijen. Sterker nog: we zijn juist voor. We willen vooral dat de krachten gebundeld worden. Dan bereik je meer.

De formatiepartijen zijn inmiddels bekend: CDA, VVD en Gemeente Belangen. Ze gaan aan de slag om de coalitie te vormen. In Beweging is niet voor een coalitie-akkoord, maar voor een raadsbreed raadsprogramma. Dat is een minder uitgewerkt document, maar wordt gesteund door alle partijen. Je krijgt daardoor meer debat in de raadszaal over het onderwerp met de kennis van dat moment. Volgens ons wordt daar een besluit alleen maar beter van. Onderzoek bij andere gemeenten die hier ervaring mee hebben, bevestigen dat. Ik heb al meerdere reacties gehoord dat ‘men’ niet voor een raadsprogramma is, maar wij blijven daar vanuit In Beweging wel voor pleiten.

Gaan de formatiepartijen dan weer voor het bekende ‘coalitieakkoord’? Krijgen we dan weer de sfeer van coalitie versus oppositie? Met daarbij een sfeer van wij tegen zij? Iemand zei deze week tegen mij: ‘In Beweging heeft de meeste stemmen gekregen van de oppositiepartijen. Jullie zijn nu oppositieleider!’. Tjie. Dat is wel de laatste gedachte hoe ik de uitslag van de verkiezingen heb opgevat. Het voelt voor mij meer als ‘we hebben samen 9 zetels, want de partijen waarvan ik hoop dat er veel meer samengewerkt wordt – zelfs wordt samengegaan – hebben samen 9 zetels’ (PvdA, SP, In Beweging en ja, ook D66). En nu zit ik opeens in de oppositie. Dat voelt alsof van mij verwacht wordt dat ik altijd tegen ben als het college met een voorstel komt. Wij tegen zij dus. Maar: een goed idee is een goed idee, laten we het voorstel dus op de inhoud bespreken. Dat klinkt toch heel logisch? Maar als ‘oppositie’ word je in een hoek gezet: ‘to oppose’, tegen zijn, de tegenpartij, de klagers, de irritante kritiekhebbenden. Die framing zet de extremen zo tegen elkaar. Dat is juist wat wij niét willen. Dat komt de sfeer niet ten goede. Soms zitten oplossingen in heel kleine dingen. Misschien wordt het tijd voor een simpele oplossing. Een andere naam voor ‘dé oppositie’. Misschien heeft u een suggestie?

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

Ik ga terug naar afgelopen vrijdag. Ik zit in de auto.

De telefoon gaat. Het is Harry Scholten van het CDA. Hij vertelt dat het CDA samen met de VVD en Gemeente Belangen het formatieproces zal starten. Het is netjes dat hij belt voor het de pers in gaat. De week na de verkiezingen was heel intensief met veel (telefoon)gesprekken, gedachtenspinsels, veel communicatie met leden, bestuur, fractie, etc. De boodschap van dit telefoontje van Harry Scholten is geen verrassing. Maar het is wel schakelen. Ik zit namelijk niet zomaar in de auto. Mijn man en ik zijn op weg naar Polen. Spullen brengen naar een noodopvanglocatie en vluchtelingen mee terug rijden. Met het bestuur wordt afgestemd hoe we op deze formatieplannen naar buiten toe zullen reageren. Ik wil de andere fractievoorzitters ook contacten.

Ik krijg nog een telefoontje. Of wij zondagavond een gezin van 5 Oekraïeners kunnen opvangen op ons erf. Hun huis is net gebombardeerd in Kiev. Vrienden van dit gezin zijn al in Markelo. Tuurlijk zijn ze welkom! Zo, dat is weer even schakelen!

We brengen de spullen naar een noodopvang in Poznan, op zaterdag rijden we terug met 2 moeders met 2 kinderen naar een warme, huiselijke plek in Naarden. ’s Nachts komen we thuis. Zondag de hele dag bezig met de stacaravan klaarmaken voor het gezin van 5 dat ’s avonds laat zal aankomen. Eigenlijk proberen we een 2e huishouden klaar te zetten: van luiers tot koffiezetapparaat, van dekbedden tot een volle koelkast. Vannacht zijn ze aangekomen. Doodmoe van de lange reis. Terwijl ik mijn kinderen vanmorgen naar school breng, laten ze weten dat ze goed hebben geslapen. Dat ze de stilte zo fijn vinden, geen oorlogsgeluiden om zich heen. Slik.

En terwijl het gezin van 5 in onze stacaravan hopelijk een beetje kan bijkomen, is vandaag mijn laatste werkdag voor de gemeente. Daarna mag ik niet meer, want als raadslid mag ik niet voor de gemeente werken. Het is weer even schakelen!

Ik ga mijn werk niet binnen een dag optimaal kunnen afronden, maar ik doe mijn best. Ik zie en merk zoveel mensen die hun best doen. Van vrijwilligers rondom de situatie met Oekraïne. Tot collega’s op het werk. Tot de mensen in de politiek; binnen mijn eigen partij en ook bij de andere partijen. Het kost allemaal energie, het geeft ook allemaal energie. En hoe cliché het ook is, het is toch echt waar, ik ervaar het steeds en daarom wil ik het blíjven zeggen: alleen ga je sneller, samen kom je verder!

Marianne Hutten
Lijsttrekker In Beweging

Woensdag 16 maart. De verkiezingsdag is aangebroken. Ik vind het niet zozeer spannend, ik ben vooral nieuwsgierig. Wat gaat de kiezer doen? Wat blijkt aan het eind van de avond… We krijgen 1912 stemmen! Wát een aantal! We komen, uit het niks, met 3 zetels in de raad! Dat is historisch. Het is nog niet eerder gebeurd in Hof van Twente dat een nieuwe partij met 3 zetels binnenkomt. Wauw!

Donderdag 17 maart. De voorkeursstemmen worden vandaag bekend gemaakt. Dit vind ik heel spannend! Wat gaat de kiezer doen? Bij alle partijen zie ik verrassende uitslagen waardoor een aantal kandidaten niet in de raad komen, maar ook andersom: mensen die lager op de lijst staan, maar die door de voorkeursstemmen tóch in de raad mogen. Dan zijn wij aan de beurt. En wat zien we? De kiezer stemt zoals onze eigen leden ook hebben gestemd in onze ledenvergadering toen de kieslijst werd vastgesteld! Met op 1 ikzelf, 2 Frank Stevens en 3 Mathijs Gelen. Dat is dus een combinatie van partij-ongebonden (ik!), ervaring en SP-achtergrond (Frank!) en jongere en GroenLinks-achtergrond (Mathijs!). Wat een team dat de kiezer op deze manier ons de kans (lees: het vertrouwen) geeft dat wij in de praktijk mogen laten zien wat we tot nu toe alleen konden roepen. Ik ben hier héél blij mee! Drie zetels, dit team. We gaan aan de slag! 1912 kiezers die ervoor hebben gekozen om voor ons te kiezen. Dat vind ik écht nogal wat en neem ik heel serieus!

1912 kiezers die hun ene stem aan ons hebben gegeven. Als kiezer kan je maar één stem geven. Het is geen Eurovisie Songfestival waar je je punten kunt verdelen. Overigens niet eens zo’n gek idee wellicht dat dat (of een variant daarop) ingevoerd zou worden; wellicht dat dat helpt bij het opkomstpercentage voor de kiezer die niet 100% overtuigd is op wie/welke partij/persoon hij/zij de stem wil uitbrengen. En als je écht overtuigd bent, geef je de volle ‘douze points’ aan degene waar je anders jouw ene stem op had gegeven. “Our twelve points go to…”.

Voor nu kan ik alleen maar zeggen: bedankt aan al die 1912 kiezers! Wij gaan met In Beweging ons meer dan uiterste best doen komende vier jaar voor verbindende én frisse politiek!

Marianne Hutten
Lijsttrekker In Beweging

Beste kapster van 21,

Ik weet je naam niet. Ik weet wel dat je 21 bent. En dat je in Goor woont. En ik weet dat mijn kappersbezoek en ons gesprek mij weer aan het denken heeft gezet. Terwijl ik geknipt word, vraag ik je of je gaat stemmen. ‘Nee’. Je bent even stil en vervolgt: ‘ik heb er zó niks mee’. Je bent weer even stil en vervolgt zelf: ‘Ja sorry, wel slecht hè, eigenlijk moet iedereen stemmen, maar ik zou niet weten op wie’. Je maakt me nieuwsgierig. ‘Kijk, ik vind het bijvoorbeeld wel belangrijk dat iedereen gewoon z’n energierekening kan betalen; het is toch erg dat mensen nu gewoon de verwarming uitzetten, omdat ze het anders niet kunnen betalen. Ik ben alleen, ik heb geen kinderen, geen huisdieren waar ik voor moet zorgen. Ik kan het wel betalen, maar andere mensen…’ En je vertelt maar door. ‘Ik ben echt niet op mijn mondje gevallen, hoor. Ik heb echt wel heel erg een mening. Neem bijvoorbeeld mijn oom. Die is volledig afgekeurd, maar hij doet zo ongelooflijk veel vrijwilligerswerk. Dat vind ik echt knap en goed’. En zo komen heel ongemerkt heel veel politieke thema’s voorbij.

Met de nieuwe schaar prik je in je vinger. Je haalt een pleister, komt terug en zegt iets heel simpels, maar wel treffends: ‘als ik dat nou allemaal belangrijk vind, op wie moet ik dan stemmen? Geen idee!’. Tja, goede vraag. Alle partijen willen betaalbare energierekeningen, mensen die vol kunnen meedoen in de maatschappij, betaalbare starterswoningen, etc. Dat is juist het hele punt van onze partij, In Beweging. We willen samengaan met partijen, het voor de kiezer overzichtelijker maken. En nu je het zo zegt, realiseer ik me: stemwijzers werken andersom. Je krijgt stellingen en op basis van jouw antwoorden, komt er een uitslag uit. Maar eigenlijk wil je tegen een stemwijzer zeggen: ik wil dit thema prioriteit geven, welke partij doet dat ook?

Het gesprek gaat door en inmiddels hebben we het uitgebreid over wat er (niet) te doen is voor jongeren in Goor. En inmiddels ben jij niet de enige die zich in het gesprek heeft gemengd. De hele kapperszaak vult elkaar aan! Ik hoor dingen die ik nog niet wist. Ik luister, ik spons, ik sla op. Uit jezelf zou je niet afkomen op een uitnodiging over politieke thema’s. Maar toch, ik vraag je of je wel zou komen als ik bij 50 willekeurige adressen een uitnodiging in de bus zou doen. ‘Ja, ik denk het wel. Toch wel’.

Afgelopen dinsdag is het participatiebeleid in de gemeente besproken. Een beladen woord waar wat mij betreft gewoon inwonersbetrokkenheid mee wordt bedoeld. Mensen uitnodigen is niet genoeg. Het gaat een stap verder. Als we mensen willen spreken, moeten we naar ze toe. Op onverwachte manieren dan de standaard bijeenkomsten. Dan hoor je écht waardevolle dingen. Zoals hier, bij de kapper. Een uitdaging die ik graag aan ga.

Beste kapster van 21 uit Goor: bedankt voor je inbreng. Ik hoop dat je toch gaat stemmen! Jouw mening doet er toe!

Marianne Hutten
Lijsttrekker In Beweging

Ik kijk huilend met het journaal mee. Niet te bevatten wat er in Oekraïne gebeurt.

Wat kan ik doen? We melden onze stacaravan aan als opvangadres, ik verzamel spullen in huis die op de lijst van Twente voor Oekraïne staan en geef die mee aan de vrachtwagen van Mercom, ik doneer geld aan giro555, de huidige raadsleden zijn bij elkaar gekomen om een gezamenlijke steunverklaring op te stellen om het medeleven en de vriendschapsband met Kiev-Pechersk te benadrukken (voor deze situatie mocht ik aanschuiven bij dat overleg). Maar verder…? Ik wil laten zien dat ik meeleef, dat ze weten dat we betrokken zijn…

En de gemeenteraadsverkiezingen? Het voelt ongepast om campagne te voeren. Wat maak ik me hier druk om relatief kleine dingen als je daar zomaar moet vluchten! Als je je onveilig voelt. Als je gezin zich opsplitst. Als je alles achter laat. Maar als ik ga treuren in een hoekje… Daar hebben ze ook niks aan. Ik bedenk me: eigenlijk is campagne voeren misschien wel juíst heel waardevol! Niet voor mij, niet voor mijn partij. Wél vooral campagne om te gaan stemmen. Wij hebben een stemrecht, in Oekraïne wordt een aanval gedaan op de democratie. Juist door hier te stemmen, kan je laten zien dat je trots en dankbaar bent dat wij dat wél mogen!

Ik spreek mensen op straat aan – bewust zonder mijn In Beweging-jas – met de simpele vraag: gaat u stemmen? Ik weet het wel, maar ik schrik toch van de reacties. Het merendeel zegt nee. De redenen? ‘Ik heb er niks aan’, ‘ze doen toch niet wat ze beloven’, ‘ze zitten er alleen maar voor hun eigenbelang’ of: ‘ik heb er niks mee’. Ik snap het wel en ik baal ervan dat dat het beeld van de lokale politiek is, maar alsjeblieft! Besef! Wij hebben stemrecht! Wees daar trots op! Stem desnoods blanco. Maak er gebruik van! 14/15/16 maart. Alsjeblieft. Ga naar die stembus…

Marianne Hutten
Lijsttrekker In Beweging

Iemand uit Groningen die hier al jaren woont, vertelde mij eens: ‘Groningers zijn te eerlijk om aardig te zijn. Twentenaren zijn te aardig om eerlijk te zijn’.

Zo. Dat is even een doordenker. Herkent u het? Ik voelde me wel aangesproken door die uitspraak. Ik herken dat wel! Ik ben iemand die liever om de hete brij heen draait, want stel je voor dat die ander mij anders niet meer aardig vindt. En dan… ja, wat dan eigenlijk? Die ander wil vast nooit meer met me praten. Ik mag vast nooit meer langskomen. Die ander gaat minstens de hele wereld vertellen hoe verschrikkelijk ik ben. Einde vriendschap. Einde goede werkrelatie. Einde… Als ik het nu hardop uitschrijf, klinkt dat niet heel realistisch. Maar mijn gevoel heeft er nog wat moeite mee om dat los te laten.

In mijn werk heb ik het in die zin voor mezelf altijd makkelijk gehouden. Ik ben nooit eindverantwoordelijk geweest. Ik ben vooral altijd de uitvoerder van plannen geweest en ik denk mee vanaf de zijlijn. Best een comfortabele, veilige positie.

Sinds ik in de politiek actief ben, merk ik opeens: oei, ik kán niet om de hete brij heen draaien. Tenminste, eerst voelde dat als ‘oei’. Nu voelt het als ‘interessant!’. Ik wil, moet en mag nu zeggen wat ik écht vind. Voor mij eerlijk gezegd een ontdekking. Simpel voorbeeldje. Ik gebruik normaal zinnen als: ‘ik denk dat het misschien wel goed zou zijn als iemand eventueel een keer de rol op zich zou nemen om …’. Dat is best een lange zin voor de eerlijke vraag: ‘ik vind je fantastisch voor die rol, wil jij dat doen?’. Dit gebeurde overigens letterlijk bij iemand voor de kieslijst van In Beweging. Ik had een interessant, lang telefoongesprek gehad. Ik hing op. En dacht: wat loop ik nou om de hete brij heen te draaien? Ik hoop dat die persoon zelf tot een goede conclusie komt, maar waarom zeg ik niet gewoon wat ik écht vind/wil? Dus ik heb de telefoon meteen weer gepakt: ‘ja sorry, was ik weer! Ik vind je fantastisch voor die rol, wil jij dat doen?’. Stuk duidelijker! In mijn beleving wordt in de huidige politiek volgens mij ook veel om de ‘hete brij’ heen gedraaid. Ik wil dat niet, ik wil daar niet aan mee doen. Bij In Beweging heb ik tot nu toe niet één keer het idee gehad dat ik dat hoef te doen. Houden zo!

Het alarmbelletje staat bij mij nu aan. Draai ik om de hete brij heen? Soms weet ik ook niet meteen wat ik ergens van vind. Ook prima. Maar draai daar niet om heen. Gek eigenlijk: bij een ander waardeer ik het juist als iemand eerlijk, direct en duidelijk is. Dus waarom is dat voor mezelf dan een drempel? Als je het maar respectvol zegt. Oefening baart kunst! En dat lukt het snelst als mensen je daarbij helpen, dus bij deze: heb je het idee dat ik om de hete brij heen draai? Zeg dat en weet: ik ben aan het oefenen!

Marianne Hutten
Lijsttrekker In Beweging

Of ik de lijsttrekker wil zijn van In Beweging. Pardon?! Lijsttrekker? Dan moet je toch alle dossiers uit je hoofd kennen, perfect kunnen debatteren en minstens dertigduizend kilo aan politieke ervaring in je rugzak hebben? Ik heb gezegd dat ik me graag voor de lokale politiek wil inzetten. Dit is wel meteen de extreme versie. Dit is niet echt iets wat op mijn ambitielijstje stond! Laat staan waar ik mezelf geschikt voor vind…

Maar ik ging toch nadenken… wat vind ik het profiel van een goede lijsttrekker? Is dat iemand met perfecte dossierkennis en die elk feitje zo kan oplepelen of iemand die deskundigen om zich heen verzamelt, daarmee meer mensen betrekt en af en toe eerlijk zegt ‘sorry, dit weet ik even niet’? Dat eerste klinkt goed, maar dat tweede voelt voor mij beter en oprecht.

Is dat iemand die perfect kan debatteren, die de ander zo de hoek in lult? Of is dat iemand die open luistert, open de gesprekken in gaat en uiteindelijk tot een afgewogen standpunt komt? Dat eerste klinkt goed, maar dat tweede voelt voor mij beter en oprecht.

Is dat iemand die gepokt en gemazeld weet hoe de hazen lopen in het politieke landschap en de politieke spelletjes beheerst en dat inzet? Of iemand die er open in stapt? Met de instelling niet mee te willen doen aan spelletjes en ‘zo gaat politiek nou eenmaal’? Iemand die weet dat er ‘dolken in de rug worden gestoken’, maar geen zin heeft om modder terug te gooien. Liever de energie stopt om het over de inhoud te hebben. Dat eerste klinkt goed, maar het tweede voelt voor mij beter en oprecht.

Blijkbaar hebben de leden van In Beweging het vertrouwen in dat ‘tweede’. Daar kan ik achter staan! En dan geven de leden het vertrouwen aan mij door mij te kiezen als hun lijsttrekker. Dat geeft een gevoel van verantwoordelijkheid en maakt dat ik mijn uiterste best doe: voor verbindende politiek!

Marianne Hutten
Lijsttrekker In Beweging