Politieke besluitvorming gaat zo l-a-n-g-z-a-a-m. En tegelijk gaat politiek zelf vaak juist heel snel. Waar ik me aan de ene kant verbaas over de tijd die het nemen van een besluit blijkbaar kan duren, sta ik aan de andere kant juist verbaasd hoe snel er soms geschakeld wordt om iets voor elkaar te krijgen. Maar ja, het is allemaal afstemmen. En dat kost nou eenmaal tijd. Dus dat afstemmen gebeurt misschien in hoog tempo (lees: veel telefoontjes, appjes, mailtjes), maar het daadwerkelijke besluit kan vaak wel even duren. Kan dat sneller?
Ik heb inmiddels tig keer gehoord: ‘als raad ben je de baas’. Jaja, dat probeer ik ook tot me door te laten dringen, maar ik moet je heel eerlijk zeggen: zo voelt het niet altijd. Het voelt vaker dat ik aan de zijlijn sta en probeer te ontwarren wat er nou voor mijn neus gebeurt. Ik merk steeds in de politiek: hoe enthousiaster iemand voor een idee is, hoe harder die persoon zal rennen. En andersom: hoe minder enthousiast iemand voor een idee is, hoe meer die persoon zal proberen te vertragen. Maar de mate in hoeverre iemand enthousiast is over een idee, zou er in de politiek niet toe moeten doen. Opdracht van de raad is opdracht van de raad. Toch?
Maar ik heb dat nu toch een paar keer gezien. Je geeft een opdracht, je geeft een kader mee of je krijgt een toezegging van een wethouder. Ik ga er dan vanuit dat het wordt opgepakt en dat ik achterover kan leunen in mijn stoel om me vervolgens weer op een ander onderwerp te storten. Maar nee. Ik moet toch wel actief in de gaten houden of iets ook echt wordt gedaan. En daar achteraan gaan. Ik voel me dan een zeur. En dat is volgens mij de grote truc: ze willen me een zeur laten voelen. Want ze weten dat ik geen zeur wil zijn. Ik wil niemands tijd verspillen aan zinloze vragen of aan achteraf onnodig kritische kanttekeningen. Omdat ik geen zeur wil zijn, merk ik een drempel om kritische vragen te stellen. Maar ik heb het volste recht – sterker nog: daarvoor zit ik juist in de raad! – om aan te geven wat wel en niet naar mijn idee is opgepakt. En of dat goed wordt gedaan. Of ligt het iets genuanceerder? Laten ‘ze’ mij geen zeur voelen, maar doe ik dat zelf? En dan kom ik terug bij mijn eerdere opmerking, dat ik ook wel eens het gevoel heb dat ik als raadslid aan de zijlijn sta in plaats van aan het roer. Sta ik ook echt aan de zijlijn of doe ik dat zelf? Daar kom ik alleen achter als ik blijf zeuren. Nee, dat moet ik anders zeggen. Daar kom ik alleen achter als ik de vragen blijf stellen die ik belangrijk vind. Daarvoor zit ik juíst in de gemeenteraad!
Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging