We zijn met de hele gemeenteraad op excursie geweest. Een goede gelegenheid om het met elkaar in een andere setting dan vergaderingen, telefoontjes en mailverkeer met elkaar over onderwerpen te hebben. Je leert elkaar anders kennen, maar er is ook volop gelegenheid om eens verder door te praten over de inhoud. Zo kwam ik ook in gesprek met onze nestor (langstzittende) van de gemeenteraad, Bennie Nijenhuis. En ik wist het al, maar het werd nu nog meer bevestigd: deze man beheerst de kunst van het luisteren! En daar kan ik alleen maar van leren.
Als ik ergens enthousiast (of gefrustreerd) over ben en je stelt me één vraag, dan gaat de waterval aan en krijg je een lawine over je heen van – in mijn beleving – logische argumenten, ‘natúúrlijk moeten we dat doen!’ en meteen hóe dat dan uitgevoerd kan worden, etc. Uit pure enthousiasme of frustratie. En ik doe dan zelfs al mijn best om me in te houden. Ik heb wel eens gehoord (eerlijk gezegd vaker dan één keer) dat ik soms een sneltrein ben. Dat ik doorsjees en af en toe lijk te vergeten om even om te kijken of iedereen wel is ingestapt. Nou, dat doet Bennie dus wel. En hoe? Heel simpel, maar tegelijk even knap: hij geeft antwoorden op de vragen die de ander stelt. Meer niet. Nou vooruit; heel soms net iets meer.
Bennie Nijenhuis is agrariër. Ik stelde hem vragen over het hele stikstofverhaal en hoe dat voor zijn persoonlijke situatie is. Omdat hij agrariër is, had ik een zwaar gefrustreerde reactie verwacht in stem, toon en verwijtend naar ‘die linkse politiek’. Maar hij geeft rustig antwoord op de vragen die je stelt. Hij is altijd boer geweest en vindt het werk fantastisch. En wil dat blijven doen. Maar Bennie steekt geen pleidooi af wat Den Haag allemaal verkeerd doet. Hij wacht rustig tot de volgende vraag. Hij is door zijn persoonlijke situatie een expert op dit thema geworden en heeft zich daarnaast ook op verschillende manieren in dit thema verdiept. Hij had al zijn kennis over me uit kunnen strooien, hij had belerend kunnen doen, maar hij wacht geduldig tot ik de volgende vraag stel. Aan het eind van het gesprek heb ik inhoudelijk heel wat geleerd, maar ik ben vooral onder de indruk van zijn rust. Een prettig gesprek waarin ik niet het gevoel heb dat iemand mij heeft proberen te overtuigen, maar me mijn eigen conclusies laat trekken.
Om van A naar B te komen, is een rustige boemel misschien beter dan een sneltrein. Dan heb je onderweg de tijd om te zien of iedereen is ingestapt. De volgende dag zeg ik tegen Bennie: ‘Ik denk dat ik hier wel eens een blog over zou kunnen schrijven! Mag ik dan ook jouw naam noemen?’. Hij lacht een keer zoals Bennie kan lachen: ‘ie doe moa, is goed hoor!’. Bij deze dus, mijn ode aan de boemel!
Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging