Groep 7 stapt binnen in de raadzaal van het gemeentehuis. Kijken om zich heen: wat een zaal! Waar mogen we zitten? Vanmorgen zijn deze leerlingen voor één ochtend gemeenteraadsleden! Ze krijgen uitleg: over de raadzaal, de burgemeester, de wethouders, hoeveel raadsleden er zijn en nog veel meer. Maar ze gaan vooral aan de slag. Ze gaan in groepjes hun eigen politieke partij oprichten. Met eigen standpunten. Gaan vervolgens voor het spreekgestoelte vertellen waar hun partij voor staat en dan gaat het echt gebeuren. Ze gaan met elkaar een fictieve stad in elkaar zetten. Ze mogen om de beurt een gebouw kiezen uit de rij die staat opgesteld. Ze houden een pleidooi waarom deze stad juist dit gebouw nodig heeft en dan wordt er gestemd. Met natuurlijk als doel: lukt het je om een meerderheid te krijgen? In Beweging heeft er eerder voor gepleit om kinderen meer bij politiek te betrekken. De gemeenteraad heeft dat idee gesteund en hier staan we dan met de eerste klas die voor één dag gemeenteraad mag zijn.

En zo gebeurde het dat Hof van Twente even vijf politieke partijen rijker was: de KMV, BKVI, VVN, PVG en de GVN. Oftewel: de partij Klimaat Moet Veranderen, Beter Klimaat voor Iedereen, Veilig Voor Nederland, Partij van het Groen en Goed Voor Nederland. En ze durven gewoon in de microfoon, met jezelf megagroot op het scherm, te vertellen waar ze voor staan. Van veilig verkeer tot natuur, van een goede opvoeding tot meer doen voor het klimaat.

Hoe kunnen deze leerlingen zo uit het niks zo’n goede discussie houden? Moet er een fabriek in deze stad? De ene partij vindt van wel, want er is werk nodig voor de mensen. De andere partij vindt van niet, mensen kunnen ook werken bij één van de andere gebouwen, zoals het ziekenhuis of de school. Is er überhaupt wel personeel? Zijn volkstuinen of een boerderij beter om aan gezonde groenten te komen? En een middelbare school is wel leuk, maar is het niet nog belangrijker om eerst een basisschool te hebben? Een supermarkt kan meteen als voedselbank fungeren, want je moet ook denken aan de mensen die het eten niet kunnen betalen. En vooral veel bomen, parken en zonneparken. Die krijgen allemaal makkelijk een meerderheid. Het enige wat mij verbaast, is dat kinderen totaal geen culturele gebouwen kiezen. Geen bioscoop, theater of museum. De stad staat in no time vol!

En dan gaan ze mij interviewen: of het leuk is, of ik het niet spannend vind om te doen, of ik wel eens verdrietig ben als mijn idee niet genoeg stemmen krijgt en of je ook een opleiding nodig hebt om gemeenteraadslid te worden. Nee, je leert raadswerk door te doen. Iedereen kan zich verkiesbaar stellen! En hopelijk gaan deze kinderen dat ook ooit doen. Aan het enthousiasme zal het niet liggen. Bij de jas aantrekken hoor ik kreten als ‘dit was echt gaaf!’. De volgende klas staat al te trappelen om ook de raadzaal in te gaan. Benieuwd wat voor ideeën en argumenten zij laten horen waar wij als volwassenen door worden geïnspireerd!

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

Wat heb jij nodig om een waardevol leven te leiden? Zo, goedemorgen, dat is nog eens een vraag om mee te beginnen. Misschien zelfs op het eerste oog een zweverige vraag. Of niet? Is het juist een hele kernachtige vraag? Vraag het tien mensen en je krijgt waarschijnlijk tien verschillende antwoorden. Wat voor de één waardevol is, geldt niet automatisch ook voor een ander.

Je kan het dan over heel concrete dingen hebben. Bijvoorbeeld dat je een eigen huis zou hebben. Dat je tijd zou hebben voor jouw hobby. Dat jouw kinderen naar het onderwijs kunnen gaan dat voor hun passend is. Dat je vervoer hebt waarmee je naar je moeder kunt gaan om haar te helpen in het huishouden. Etcetera.

Wat je in ieder geval niet nodig hebt, zijn zorgen. Zoals zorgen om geld. Kom ik de maand, week of zelfs de dag door? Kan ik mijn kinderen geven wat ik ze gun? Is deze situatie mijn eigen schuld? Hoe kom ik ooit weer uit deze situatie? Wanneer krijg ik duidelijkheid over mijn aanvragen? Wat zullen anderen wel niet over me denken? Dit zijn dagvullende, energievretende zorgen. Continue stress, geen rust in je hoofd. In Beweging gunt dat mensen perspectief hebben, eigen keuzes kunnen maken en gelijke kansen hebben. Voor iedereen.

De gemeente is bezig om het minimabeleid te evalueren. Daarvoor hebben ze onderzoek gedaan onder de gebruikers van de huidige voorzieningen. Eind maart is er een informerende raad over dit thema. In Beweging kijkt uit naar deze bijeenkomst. We hopen op een inspirerende bijeenkomst waarin de gemeente haar visie op het armoedevraagstuk zal toelichten. Met daarbij niet alleen aandacht voor de geldkant, maar ook aandacht voor perspectief, keuzes hebben en gelijke kansen. Ja, dat is complex en ingewikkeld, maar een waardevol streven!

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

Foto: Ted Eytan

Het regende. Heel hard. Buiten was het donker. Het was op een avond, ongeveer negen jaar geleden toen ik in Goor kwam wonen. In het lokale nieuwsblad had ik gelezen over avondeten bij mensen thuis. Om met elkaar in gesprek te gaan. Met mensen die je niet kent. Met mensen met verschillende achtergronden. Dat klonk interessant! Maar ik had me niet aangemeld en ik wist ook niet waar het was. In het gemeentehuis brandde licht. Misschien konden zij mij verder helpen. Natgeregend stond ik bij de balie. De baliemedewerker had geen idee. Maar ze zou even gaan bellen. De secretaresse van het college kwam naar beneden (ik kende haar niet, dus ik wist op dat moment niet dat zij dat was). Ze dacht misschien wel te weten wat ik bedoelde. Dat heet de Dag van de Dialoog. En dat was in de moskee. Ze wilde mij wel even brengen! Het regende immers zo hard en zij was toch met de auto. Tjonge. Ik weet nog dat ik dacht: dit is wel een héél servicegerichte gemeente! We hebben een paar rondjes gereden (want waar zit die moskee nou ook alweer precies?), maar ik ben keurig afgezet en heb een zeer interessante avond gehad. Veel geleerd over verschillende culturen. Simpelweg door het gesprek met elkaar te voeren. En met een zeer positieve indruk van de gemeente: als deze service kenmerkend is voor de mensen hier, dan mag Hof van Twente daar trots en zuinig op zijn! Ik ga nog steeds naar de Dag van de Dialoog. En ik leer elk jaar weer nieuwe mensen kennen. Nieuwe culturen. Nieuwe inzichten. Nieuw begrip.

Kent u misschien het filmpje met de titel ‘the greatest video of all time’? Een filmpje waarin steeds twee kinderen worden geïnterviewd met de simpele vraag: wat maakt jullie verschillend van elkaar? Waar wij volwassenen denken “dat lijkt me duidelijk: de ene heeft het syndroom van Down en de ander niet” of “de ene is Aziatisch, de ander blank”, zie je de kinderen nadenken en daarna iets antwoorden als “zij houdt van spruitjes, ik niet” of “ik woon boven, hij woont een verdieping lager”. Kinderen hebben een heel andere blik en dat kan wel eens heel prettig zijn. Of misschien zelfs nodig zijn.

De landelijke verkiezingen zijn geweest. Laat ik het zo zeggen: ik had de uitslag niet op deze manier verwacht. Inmiddels zijn we twee weken verder. Wat blijft is het verontwaardigde gevoel naar mezelf: ‘in welke bubbel leef ik dat ik deze uitslag zo onverwacht vond?’. Ik heb wel behoefte aan vaker zo’n Dag van de Dialoog en ik heb wel behoefte aan een andere blik. Dus een oproep aan mezelf: kom uit die bubbel. En ga in gesprek! Dat was ik al van plan, maar nu nog meer. Sinds een paar weken gaat Janne één dag per week naar de opvang. Hopelijk om tijd te hebben voor meer dialoog, voor een andere blik, voor meer gesprek… En dan vooral niet: ‘Zoek de Verschillen’. Maar wel: ‘Vind de Overeenkomsten’!

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

In mijn laatste blog pleitte ik voor meer informele settings en dat dat heus niet meteen allemaal achterkamertjespolitiek is. Nou, ik ben op mijn wenken bediend! Vorige week vrijdag en zaterdag was een tweedaagse met de hele gemeenteraad, wethouders, burgemeester en ambtenaren.

In deze tweedaagse ging het over de uitwerking van vijf thema’s die de gemeente de komende jaren in beleid centraal stelt (zoals eerder vastgesteld in het visiedocument van de coalitiepartijen CDA, VVD en GemeenteBelangen). Ik wil graag een compliment kwijt over deze tweedaagse. Het was een zeer goede bijeenkomst! De discussies waren constructief en volgens mij is er echt geluisterd naar alle inbreng. Er waren goede gesprekken! De voorzitter heeft de bijeenkomst zeer goed geleid, iedereen heeft de kans gehad om zich ruim tevoren goed voor te bereiden, verwachtingen over en weer zijn uitgesproken en het vervolgtraject was duidelijk. In april gaan we zien wat er met ieders inbreng is gedaan, dan worden de (mogelijk aangepaste) stukken besproken in de gemeenteraad. En ook daarvoor gelden weer verwachtingen.

We hebben allemaal onze inbreng mogen geven, maar of we die inbreng ook letterlijk terug gaan zien, dat is een tweede. Participatie is niet hetzelfde als ‘je zin krijgen’, dat kan niet een realistisch doel zijn. Doel van participatie is om plannen beter te maken en dat mensen zich serieus gehoord voelen. Het college heeft een uitgestoken hand beloofd naar de gemeenteraad rondom het visiedocument. Die ervaar ik ook zo, dank daarvoor! Wordt vervolgd!

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

Misschien is het logisch, misschien niet. Maar als die microfoon uit staat… dan worden pas écht interessante dingen gezegd (of misschien beter: geroepen). Ik heb het inmiddels al een paar keer zo ervaren: bij een radio-uitzending, bij verkiezingsdebatten, bij raadsvergaderingen, etc.

Zo was er een keer een verkiezingsdebat bij Hofstreek FM waar fractievoorzitters in wisselende duo’s in de studio stellingen kregen voorgelegd. Dat waren keurige gesprekken. Maar juist in de wachtruimte waar de fractievoorzitters zaten die niet aan de beurt waren, ontstonden interessante, pittige discussies. Dusdanig dat er vanuit de technische ruimte gevraagd moest worden of we wat zachter konden doen, anders kon je ons vanuit de wachtruimte in de uitzending horen …

Of bijvoorbeeld na afloop van een raadsvergadering. Volgens mij is het bij mij inmiddels standaard. Vergadering klaar en ik spring als eerste op om naar iemand toe te lopen: ‘Waarom deed je dit nou? Waar kwam dat argument opeens vandaan? Wat bedoelde je met …?’ En voilà, daar gaat de discussie meestal weer aan.

Of neem politieke bijeenkomsten. Het gemeentehuis sluit om 22.00u. Dan worden we netjes verzocht het pand weer te verlaten. Het gebeurt eigenlijk altijd dat er buiten het gemeentehuis voor de ingang vervolgens gewoon verder wordt gediscussieerd. Vaak heel interessante gesprekken! Ook weer: als de microfoon uit staat …

En waar ‘m dat in zit? Tja, als ik voor mezelf spreek, zijn dat drie redenen. Ten eerste: de sfeer van een vergadering is formeel. Je moet keurig wachten tot de voorzitter je het woord geeft. Er zijn termijnen. Discussies worden vaak gestopt vanwege de beperkte tijd. Je hebt een microfoon voor je neus. Er staan camera’s op. Dat maakt allemaal dat er bij mij geen dynamiek ontstaat. En ten tweede: stiekem ben ik toch bang dat ik iets geks zeg. Dat ik iets vraag wat ik gewoon had moeten weten als ik mijn huiswerk beter had gedaan. Dat ik iets vraag wat volgens de procedures niet zo hoort. Kortom: het moet wel kloppen wat ik zeg. Ten derde: soms gaat het me gewoon te snel. Twee weken terug is er een raadsbijeenkomst geweest die niet goed liep. Ik heb daar volgens mij alleen maar met grote ogen zitten rondkijken: wat gebeurt hier in vredesnaam?! Geen idee wat ik op dat moment kan zeggen om een zinnige bijdrage te leveren (achteraf, ook dat kan je op dat moment gewoon benoemen. Misschien wel juíst benoemen!).

Ik heb drie redenen genoemd waarom de beste discussies (zoals ik ze ervaar) buiten de formele vergaderingen om zijn. Daar zit geen reden bij dat ik stiekem iets wil bekokstoven, een dealtje wil sluiten of iets sneaky wil regelen. In Beweging staat immers voor openheid.

Kan het anders? Hoe krijg je goede discussies die voor iedereen te volgen zijn? Voor mezelf geldt meer ervaring opdoen (dan komt dat snelle schakelen vast vanzelf). In het algemeen geldt volgens mij: vaker informele settings creëren. Met microfoons. Maar die wat mij betreft daarbij best wat langer aan mogen blijven staan…

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging