De laatste raadsvergadering voor de zomervakantie is altijd een pittige. Zo ook vorige week. Op de agenda stonden financiële stukken over 2023, de verantwoording over het eerste deel van 2024 en de kaders voor de begroting van 2025. Deze vergaderingen gaan over veel verschillende onderwerpen, kosten veel voorbereidingstijd en de vergadering wordt verdeeld over twee avonden. Zo ook vorige week. Inhoudelijk is er vorige week dan ook veel besproken. Maar er was ook iets opmerkelijks waar ik in dit blog bij stil wil staan. Elke politieke partij mag bij de begrotingskaders zes minuten aan het woord, voordat de andere raadsleden vragen mogen stellen of met elkaar in debat gaan. André Elbert van de VVD leek na vier minuten af te ronden, maar zei toen: ‘dan wil ik nog wat met u delen’. Het werd opeens muisstil in de raadzaal. Wat ging André Elbert zeggen? Het zou duidelijk niet gaan over de financiën. Zijn toon en stem klonken anders. Zoals de raadsvergaderingen even een zomerstop houden, houdt mijn blog ook een zomerstop. Maar niet voordat ik wil afsluiten met de woorden die André Elbert vorige week in de raadzaal uitsprak. Het is goede stof om in de zomervakantie op te kauwen. André Elbert vervolgde:

“We merken dat meerdere mensen in deze raad het niet prettig vinden hoe er met elkaar wordt om gegaan. Er is al in meerdere gremia over gesproken en wellicht is dit niet de goede plek. Allen mogen hun mening uiten aangaande vele onderwerpen en blijf dat vooral doen, maar met wat meer respect naar elkaar, niet iedereen hoeft het eens te zijn met een mening. We zitten hier allen om onze Hof van Twente een stukje mooier te maken en laten we ervoor zorgen dat politiek raadswerk leuk blijft of wordt zodat we ook na de verkiezingen van 2026 nog nieuwe mensen in de raad krijgen.”

Ik sluit me aan bij zijn oproep! Ik wens iedereen een mooie en inspirerende zomerperiode!

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

Ik heb eerder een blog geschreven over het Burgerberaad. Een concept waarbij willekeurige inwoners worden uitgenodigd om voorstellen te maken rondom een bepaald onderwerp. Steeds meer gemeenten doen dit. Mij lijkt dit een mooi concept, maar het vraagt nogal wat in tijd, geld en denkwijze. Het leek me daarom goed om een leergang te volgen en een Burgerberaad in de praktijk te volgen om op die manier antwoord te kunnen geven op de vraag: vind ik een Burgerberaad iets voor Hof van Twente? En zo belandde ik een paar keer in Schagen. Schagen is dan wel helemaal in Noord-Holland, maar Schagen is wel een beetje te vergelijken met Hof van Twente: veel buitengebied, paar kernen, vergelijkbaar inwoneraantal en zelfde onderwerpen waar ze tegen aan lopen (zoals wonen en duurzaamheid).

In maart is de aftrap geweest in Schagen met de Burgertop. Zo’n 250 inwoners (geloot en doorgeloot tot een heel diverse mix aan mensen) zijn een dag met elkaar aan het werk geweest. Er heerste een verwachtingsvolle sfeer. Zo van: ‘wat bijzonder dat ik ben uitgenodigd, ik heb er zin in, maar ik weet niet zo goed wat ik mag en moet verwachten’. De inwoners zijn na deze Burgertop in werkgroepen de thema’s verder gaan uitwerken.

Afgelopen zaterdag was dan de Burgerraad: de werkgroepen presenteerden aan elkaar hun idee, hun beslispunten, ze kregen daarbij vragen van panels met inwoners en politici en aan het eind van de dag werd officieel per beslispunt gestemd. Alle aangenomen voorstellen (zo’n 50 stuks!) zijn ter plekke als Burgerakkoord aangeboden aan de burgemeester en op 9 juli gaat de gemeenteraad erover vergaderen. Ook is er een monitorgroep opgestaan om de voortgang in de gaten te houden.

Ik was bij de Burgerraad afgelopen zaterdag. Ik wilde vooral weten: wat is de sfeer deze dag? Natuurlijk wilde ik ook weten wat de Burgerraad inhoudelijk oplevert, maar daar is dit blog te kort voor, vandaar even de focus op de sfeer. Ik kan achteraf maar één passend woord bedenken: het was energiek!

De puzzelstukjes waren duidelijk geland, verwachtingen waren kraakhelder en iedereen ging er vol voor.  Het was alsof ik een soort demonstratiedag binnenstapte van mensen die ervaring hadden met een Burgerberaad en wilden laten zien hoe het werkt. Mensen voelden zich duidelijk zelf verantwoordelijk, serieus genomen en gehoord. Het spatte er af: wij zijn nu aan zet! Dat een Burgerberaad die energie zou losmaken, daar hoopte ik op, maar heel eerlijk en dat besef ik eigenlijk nu pas: ik had dat van tevoren niet durven verwachten. Dat is namelijk nogal een hoge lat.

Voor de gemeente is het loslaten, vertrouwen hebben in het proces en vooral in je inwoners. Dat is eng, dat is spannend. Want: wij zijn toch gekozen? Hebben inwoners wel realiteitszin? Komt er wel een mix van inwoners? Gaan verwachtingen van inwoners wel waar gemaakt worden? Ik zou dat ook spannend vinden als raadslid. Maar ik heb nu in het echt gezien wat een Burgerberaad met mensen doet. En daar kan ik alleen maar blij van worden. Na de leergang en het volgen van het praktijkvoorbeeld in Schagen, kan ik nu dan ook volmondig zeggen: ja, ik zou graag een Burgerberaad in Hof van Twente zien! Heel graag!

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

Groep 7 stapt binnen in de raadzaal van het gemeentehuis. Kijken om zich heen: wat een zaal! Waar mogen we zitten? Vanmorgen zijn deze leerlingen voor één ochtend gemeenteraadsleden! Ze krijgen uitleg: over de raadzaal, de burgemeester, de wethouders, hoeveel raadsleden er zijn en nog veel meer. Maar ze gaan vooral aan de slag. Ze gaan in groepjes hun eigen politieke partij oprichten. Met eigen standpunten. Gaan vervolgens voor het spreekgestoelte vertellen waar hun partij voor staat en dan gaat het echt gebeuren. Ze gaan met elkaar een fictieve stad in elkaar zetten. Ze mogen om de beurt een gebouw kiezen uit de rij die staat opgesteld. Ze houden een pleidooi waarom deze stad juist dit gebouw nodig heeft en dan wordt er gestemd. Met natuurlijk als doel: lukt het je om een meerderheid te krijgen? In Beweging heeft er eerder voor gepleit om kinderen meer bij politiek te betrekken. De gemeenteraad heeft dat idee gesteund en hier staan we dan met de eerste klas die voor één dag gemeenteraad mag zijn.

En zo gebeurde het dat Hof van Twente even vijf politieke partijen rijker was: de KMV, BKVI, VVN, PVG en de GVN. Oftewel: de partij Klimaat Moet Veranderen, Beter Klimaat voor Iedereen, Veilig Voor Nederland, Partij van het Groen en Goed Voor Nederland. En ze durven gewoon in de microfoon, met jezelf megagroot op het scherm, te vertellen waar ze voor staan. Van veilig verkeer tot natuur, van een goede opvoeding tot meer doen voor het klimaat.

Hoe kunnen deze leerlingen zo uit het niks zo’n goede discussie houden? Moet er een fabriek in deze stad? De ene partij vindt van wel, want er is werk nodig voor de mensen. De andere partij vindt van niet, mensen kunnen ook werken bij één van de andere gebouwen, zoals het ziekenhuis of de school. Is er überhaupt wel personeel? Zijn volkstuinen of een boerderij beter om aan gezonde groenten te komen? En een middelbare school is wel leuk, maar is het niet nog belangrijker om eerst een basisschool te hebben? Een supermarkt kan meteen als voedselbank fungeren, want je moet ook denken aan de mensen die het eten niet kunnen betalen. En vooral veel bomen, parken en zonneparken. Die krijgen allemaal makkelijk een meerderheid. Het enige wat mij verbaast, is dat kinderen totaal geen culturele gebouwen kiezen. Geen bioscoop, theater of museum. De stad staat in no time vol!

En dan gaan ze mij interviewen: of het leuk is, of ik het niet spannend vind om te doen, of ik wel eens verdrietig ben als mijn idee niet genoeg stemmen krijgt en of je ook een opleiding nodig hebt om gemeenteraadslid te worden. Nee, je leert raadswerk door te doen. Iedereen kan zich verkiesbaar stellen! En hopelijk gaan deze kinderen dat ook ooit doen. Aan het enthousiasme zal het niet liggen. Bij de jas aantrekken hoor ik kreten als ‘dit was echt gaaf!’. De volgende klas staat al te trappelen om ook de raadzaal in te gaan. Benieuwd wat voor ideeën en argumenten zij laten horen waar wij als volwassenen door worden geïnspireerd!

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

Wat heb jij nodig om een waardevol leven te leiden? Zo, goedemorgen, dat is nog eens een vraag om mee te beginnen. Misschien zelfs op het eerste oog een zweverige vraag. Of niet? Is het juist een hele kernachtige vraag? Vraag het tien mensen en je krijgt waarschijnlijk tien verschillende antwoorden. Wat voor de één waardevol is, geldt niet automatisch ook voor een ander.

Je kan het dan over heel concrete dingen hebben. Bijvoorbeeld dat je een eigen huis zou hebben. Dat je tijd zou hebben voor jouw hobby. Dat jouw kinderen naar het onderwijs kunnen gaan dat voor hun passend is. Dat je vervoer hebt waarmee je naar je moeder kunt gaan om haar te helpen in het huishouden. Etcetera.

Wat je in ieder geval niet nodig hebt, zijn zorgen. Zoals zorgen om geld. Kom ik de maand, week of zelfs de dag door? Kan ik mijn kinderen geven wat ik ze gun? Is deze situatie mijn eigen schuld? Hoe kom ik ooit weer uit deze situatie? Wanneer krijg ik duidelijkheid over mijn aanvragen? Wat zullen anderen wel niet over me denken? Dit zijn dagvullende, energievretende zorgen. Continue stress, geen rust in je hoofd. In Beweging gunt dat mensen perspectief hebben, eigen keuzes kunnen maken en gelijke kansen hebben. Voor iedereen.

De gemeente is bezig om het minimabeleid te evalueren. Daarvoor hebben ze onderzoek gedaan onder de gebruikers van de huidige voorzieningen. Eind maart is er een informerende raad over dit thema. In Beweging kijkt uit naar deze bijeenkomst. We hopen op een inspirerende bijeenkomst waarin de gemeente haar visie op het armoedevraagstuk zal toelichten. Met daarbij niet alleen aandacht voor de geldkant, maar ook aandacht voor perspectief, keuzes hebben en gelijke kansen. Ja, dat is complex en ingewikkeld, maar een waardevol streven!

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging

Foto: Ted Eytan

Het regende. Heel hard. Buiten was het donker. Het was op een avond, ongeveer negen jaar geleden toen ik in Goor kwam wonen. In het lokale nieuwsblad had ik gelezen over avondeten bij mensen thuis. Om met elkaar in gesprek te gaan. Met mensen die je niet kent. Met mensen met verschillende achtergronden. Dat klonk interessant! Maar ik had me niet aangemeld en ik wist ook niet waar het was. In het gemeentehuis brandde licht. Misschien konden zij mij verder helpen. Natgeregend stond ik bij de balie. De baliemedewerker had geen idee. Maar ze zou even gaan bellen. De secretaresse van het college kwam naar beneden (ik kende haar niet, dus ik wist op dat moment niet dat zij dat was). Ze dacht misschien wel te weten wat ik bedoelde. Dat heet de Dag van de Dialoog. En dat was in de moskee. Ze wilde mij wel even brengen! Het regende immers zo hard en zij was toch met de auto. Tjonge. Ik weet nog dat ik dacht: dit is wel een héél servicegerichte gemeente! We hebben een paar rondjes gereden (want waar zit die moskee nou ook alweer precies?), maar ik ben keurig afgezet en heb een zeer interessante avond gehad. Veel geleerd over verschillende culturen. Simpelweg door het gesprek met elkaar te voeren. En met een zeer positieve indruk van de gemeente: als deze service kenmerkend is voor de mensen hier, dan mag Hof van Twente daar trots en zuinig op zijn! Ik ga nog steeds naar de Dag van de Dialoog. En ik leer elk jaar weer nieuwe mensen kennen. Nieuwe culturen. Nieuwe inzichten. Nieuw begrip.

Kent u misschien het filmpje met de titel ‘the greatest video of all time’? Een filmpje waarin steeds twee kinderen worden geïnterviewd met de simpele vraag: wat maakt jullie verschillend van elkaar? Waar wij volwassenen denken “dat lijkt me duidelijk: de ene heeft het syndroom van Down en de ander niet” of “de ene is Aziatisch, de ander blank”, zie je de kinderen nadenken en daarna iets antwoorden als “zij houdt van spruitjes, ik niet” of “ik woon boven, hij woont een verdieping lager”. Kinderen hebben een heel andere blik en dat kan wel eens heel prettig zijn. Of misschien zelfs nodig zijn.

De landelijke verkiezingen zijn geweest. Laat ik het zo zeggen: ik had de uitslag niet op deze manier verwacht. Inmiddels zijn we twee weken verder. Wat blijft is het verontwaardigde gevoel naar mezelf: ‘in welke bubbel leef ik dat ik deze uitslag zo onverwacht vond?’. Ik heb wel behoefte aan vaker zo’n Dag van de Dialoog en ik heb wel behoefte aan een andere blik. Dus een oproep aan mezelf: kom uit die bubbel. En ga in gesprek! Dat was ik al van plan, maar nu nog meer. Sinds een paar weken gaat Janne één dag per week naar de opvang. Hopelijk om tijd te hebben voor meer dialoog, voor een andere blik, voor meer gesprek… En dan vooral niet: ‘Zoek de Verschillen’. Maar wel: ‘Vind de Overeenkomsten’!

Marianne Hutten
Fractievoorzitter In Beweging